Hoe het begon.
Heel mijn jonge leven heb ik gedacht dat het normaal was; Praten met dieren. En dan bedoel ik niet praten tégen dieren maar echt praten MET dieren. Ik dacht dat iedereen dat kon en deed.
Op latere leeftijd waarop “normaal” doen de norm werd besefte ik dat dat toch iets anders zat. Ik besefte dat praten met en aanvoelen van dieren misschien wel normaal is, maar niet zo normaal werd gevonden. (Gezegd hebbende dat “normaal” wat mij betreft net zo’n breed als vaag begrip is…)
Dat “normaal” moeten doen geeft een druk. Begrijpelijk dat sommige mensen er bewust of onbewust voor kiezen om alle “extra’s” (zoals een extra communicatielijntje met de dierenwereld) die dat “normaal” in de weg staan te negeren, weg te drukken. Anderen kiezen ervoor zich erin te verdiepen. En weer anderen proberen zo goed als lukt mee te gaan in de stroom van “doe maar gewoon” omdat “anders zijn” niet hoort, vaak gevoed door omgeving, maatschappij e/o opvoeding. Toch lukt het niet om het “af te schudden”. Steeds weer op onverwachte momenten komt het op je pad. Ongekozen, soms zelfs ongewenst. Zo is het mij ook vergaan. Achteraf denk ik dat dit veel te maken had met het durven gaan omarmen van niet alleen mijn Hoog Sensitiviteit maar ook alle “extra’s” die ik heb meegekregen. Van angst/verzet naar acceptatie.
Op dat moment echter zag ik dat zo niet. Steeds vaker en feller geconfronteerd met de verwachting “normaal” te zijn heb ik actief geprobeerd mezelf er van te distantiëren. Een jaren lang proces van energieverlies en niet mezelf kunnen zijn. Zeker als Hoog Sensitief Persoon is het zwaar om, in meer opzichten, gewoon maar “mee te draaien” in de maatschappij. Jezelf weg te cijferen en uiteindelijk vaak zelfs te verliezen.
Toen ik in 2003 deelnam aan een Reiki/Arisi-Ki cursus, kwam de eerste grote wake-up call. Tijdens deze weekend-cursus bleef de hond des huizes de hele tijd als m’n schaduw zo dichtbij. Het viel iedereen op.
We hadden elkaar echter nooit eerder gezien.
Tijdens het luisteren naar de cursusleider hoorde ik ineens ook een andere stem, ik keek verbaasd om me heen.
Ik hoorde; ”Joh, duh. Da’s toch allemaal niet zo moeilijk”.
Ik dacht alleen maar; “He? wat niet, wie ben jij”.
En weer die stem; “Nou wat jullie aan het doen zijn. Doe niet zo gewichtig. Alles is energie!
Dat hoef je toch niet te leren, dat moet je voelen, dat moet je doen”.
Ik dacht; “Wie zegt dit, wie ben jij en waarom zie ik niemand praten. Ik hoor dit toch echt”.
De stem zei; “Tja, wie zou ik zijn, moet ik bij je op schoot kruipen?”
Ik dacht; “De hond?”
Ik zag; zucht, kwispel, kwispel. Ik hoorde; “He he. Traag hoor”
Ik dacht; “Sta eens op als jij het bent”
De hond stond op.
Mijn besefmomentje dat ik dit niet zo maar zou kunnen afschudden. Toch wilde ik er niet meer steeds door overmand raken. Ik wilde me niet langer machteloos voelen wanneer dieren me voor lastige dilemma’s zette, door ongevraagd met mij te communiceren . Dus besloot ik het niet meer als last met me mee te dragen, maar het om te zetten naar iets waar ik dier en mens mee kan helpen. Dat begint bij acceptatie en vervolgens verantwoordelijkheid nemen middels scholing, training etc. Zo begon het pad dat ik, nog vaak met vallen en opstaan -met lange pauzes gevuld met vraagtekens, onzekerheid en ontkenning- heb bewandeld tot het punt waar ik nu ben. Nog lang hoop ik dit pad te mogen bewandelen en te leren van de ervaringen die zij mij zal geven. Ervaringen die ik zal mogen inzetten om mensen, dieren en hun eigenaren te ondersteunen e/o op weg te helpen. En via dat pad heb ik de praktijk in een nieuwe jas kunnen gieten. Sinds december ’20 draagt de praktijk mijn eigen naam. Natuurlijk koester ik de engeltjes op mijn schouder, die mij in 2016 hebben gesteund en gestimuleerd op deze manier dieren en eigenaren te gaan helpen. Samen met mij hebben zij het pad van ontwikkeling en groei gelopen en lopen nog steeds met mij mee. Iets waarvoor ik dankbaar ben.
En dan het energetisch behandelen …, tja ook dat was een bewustwordingsproces.
Voor mij was het heel normaal dat dieren tegen mij aan kwamen staan en gebruik maakten van mijn handen voor balans en energie.
Met wederzijds genoegen, maar zo normaal dat het me lange tijd niet is opgevallen.
Door een stukje bewustwording heb ik er voor gekozen me hier meer in te gaan verdiepen en heb ik me hier in laten scholen. Daardoor kan ik nu dieren en hun eigenaren op verantwoorde wijze ondersteunen. Na het behalen van mijn diploma tot energetisch dierbehandelaar, heb ik de specialisatie tot energetisch dierentherapeute gevolgd.
Inmiddels heeft de heerlijke helende werking van kristallen en edelstenen zijn intrede gedaan in mijn werk, we zijn dus nog altijd in beweging en aan het verdiepen.
Daar waar leven is en ik bemoei met het ondersteunen van dier en mens in hun leven, is er voor mij automatisch het besef dat elk leven eindig is. De cirkel is voor mij rond met het vormgeven hieraan middels Rauw Hart, gedenk items voor Dier en Mens .
Het blijven volgen van mijn eigen pad, niet zwichten onder de druk van wat “hoort” is een “ongoing proces” van bewust zijn, welke gepaard blijft gaan met vallen en opstaan.