Blog

blog, dier en mens, energetisch, verbindend, alternatief
NB. Verspreiding van tekst alleen mét bronvermelding nanetn-inspired.nl

2023-2: Afscheid gewaar:
-wanneer een hond het overgaan van het aardse naar het hemelse van een niet roedeleigen hond opmerkt-
De doodse stilte van afscheid en de gevoeligheid van dieren.

Met de neus op de feiten
Stille getuigen van een bijzonder proces

Is het opmerkzaamheid
Is het onderlinge communicatie die wij mensen niet zomaar gewaar worden
Zijn het boodschappen uit de kosmos die vele van ons ontgaan
Of is het slechts een pure, zuivere, open en eerlijke reactie op dat wat is
omdat dieren niet anders kunnen dan puur zijn in actie – reactie
Wanneer zelfs door letterlijk muren tussen niet eens nauw betrokkenen het verlaten van het aardse opgemerkt, gevoeld word
Fysieke onrust
Zachtjes janken
Signaleren
Neus en tong worden ingezet in een soort luchtdans
In de lucht en om zich heen kijken
Eerst schrikkerig, dan naar het lijkt nieuwsgierig, belangstellend
Vervolgens steun en bevestiging zoeken
Niet weten wat met zichzelf te doen
Hijgen
Een kort moment van verstarring
Een diepe zucht
Veilig tegen je mens aan ploffen
Nog een diepe zucht
Je lijkt content
Wat het ook was, het lijkt voorbij
Niet veel later geluiden die zouden kunnen duiden wat jij zojuist gewaar bent geweest. Ik denk het te gaan begrijpen.

Daags later de bevestiging. Je hebt een proces van afscheid meegekregen. Ik stond aan de zijlijn als toeschouwer, en jij leerde me …
Over de verandering van energie
Over loslaten nog voor het fysiek loslaten
Over de reis van aards naar hemels.
Over dualiteit tussen loslaten en vasthouden.
Over hoe vrede en strijd hand in hand kunnen gaan.
Over willen, kunnen en moeten.
Over wanhoop en zijn. Verdrietig Bijzonder Intens.
Door jouw werd ik me extra bewust van wat zo makkelijk zomaar ongemerkt voorbij had kunnen gaan. Leven, afscheid, dood.

Energie, communicatie, begrip, verbondenheid, loslaten.
Bijzondere processen.
Jij maakte me gewaar.

Dank je wel, lieve vriend.

2023-1: Connectie is het begin van de rest… :
Mijn voorliefde voor werken met herplaatsers betekent toch wel vaak, geconfronteerd worden met een gebrek aan connectie tussen het dier en zijn/haar nieuwe mens. En met ‘het nieuwe leven’, de nieuwe routine. Zelfs als nieuw niet echt nieuw meer is en dier en mens al langer samenleven.
Landen in een nieuwe situatie blijkt vaak een ding voor dieren.
Vaak worden ze niet meegenomen in het proces voorafgaand, met als gevolg dat ze aangeven te wachten op de terugkeer van wat was. Ze hebben (de betekenis/gevolgen van) de verandering niet voldoende meegekregen. En dat wachten houden ze lang vol heb ik inmiddels meermaals mogen ervaren.
Gebrek aan aarding, gronding en ZIJN is vaak een gevolg. En dat heeft weer invloed op het open staan voor alles wat het NU brengt en vraagt.
Een wirwar aan factoren kan in de weg staan en staat vaak in de weg van connectie, in dergelijke situaties.
Maar ook de mens achter het dier, kampt vaak met de nodige onrust, twijfel, vragen, zorgen, misschien zelfs angst, wat allemaal in de weg staat bij verbinden, connecten.
De basis van een goede connectie is met uitleg, creëren van een andere kijk op, ondersteunt door een aantal overzichtelijke oefeningen, in de meeste gevallen vrij gemakkelijk om te buigen. Daarmee wordt al een begin gemaakt om ook diepere lagen aan te raken, onder de loep te nemen en ruimte te maken voor een andere energiestroom.
Zo ontstaat een andere interactie, met een andere dynamiek en een ander resultaat.
Een intensief (energetisch) traject voelt op dergelijke momenten namelijk voor eigenaren vaak niet haalbaar. Terwijl werken aan de connectie vaak wel de sleutel naar verbetering is.
Dus verdiepte ik me in een manier om die eerste blokkades, weerstand, afstand, angst, zorgen, gebrek aan connectie, op haalbare wijze om te buigen naar verbinding. Naar een open connectie van waaruit veel moois in verbinding met elkaar een begin mag maken om te gaan groeien.

Dit zei een deelneemster er over: “1,5 maand geleden kwam er een twee jarige hond in mijn leven. Door leeftijd, pubertijd, het al hebben van eigen gedrag en gewoontes en het aan elkaar moeten wennen was de start pittig. Op gegeven moment was ik echt op en moe. Het is dan lastig de positieve vibe en het plezier vast te houden. De hond was aandacht en afleiding gewend en had moeite met de rust en stilte hier in huis. Ik kon vaak maar moeilijk aanvoelen wat ze wilde en bedoelde met wat ze aangaf/deed. Door de sessie kan ik nu wel beter aanvoelen wat ze wil of kan ik meer ontspannen kijken naar en reageren op haar gedrag, wat ze er mee probeert aan te geven en wat mijn eigen rol in het actie-reactiespel met haar is. Hierdoor is de dynamiek tussen ons en in huis veranderd. Dat levert ons rust op. We connecten meer en beter en werken prettiger samen.”

2021: Rouwen om een huisdier:
Rouwen doe je nooit fout, het is een individueel gekleurd proces. Letterlijk voor iedereen anders. Een aantal herkenbare punten in dat proces kunnen wellicht zijn
– Het missen van de dagelijkse routine. Waar het je eerst nog redelijk afgaat omdat je je bewust bent van het afscheid wat net geweest is, kan het gemis van deze routine/rituelen later hard inslaan en je van je stuk brengen
-Het gevoel dat je in je omgeving tegen een muur aan loopt van “het was maar een dier” en daardoor je gevoelens weg drukt (denkt weg te moeten drukken
-Het gevoel gewoon maar te moeten doorgaan terwijl je innerlijke wereld stil staat en je je misschien wel totaal overwhelmed voelt
-Niet om kunnen gaan met de rust na de chaos. Bvb. na een (lang) intensief ziek zijn van/intensief zorgproces voor het dier. Of juist opluchting voelen overschaduwd door schuldgevoel daarover
-Na verloop van tijd je onbegrepen en weggedrukt voelen door de buitenwereld wanneer je voor hen “wel lang genoeg” gerouwd hebt. De verwachtingen van buitenaf er over heen te moeten zijn en weer volledig aan het dagelijks leven te kunnen deelnemen. Dit kan bij jou de druk opvoeren
-En in een nog later stadium niet te weten wat te doen, wat te (mogen) voelen wanneer je plotseling overvallen wordt door iets wat een herinnering trickerd en je overmand wordt door een mix van hevige emoties.
Gelukkig wordt er steeds meer bekend over de rol die een dier kan innemen in het leven van een mens, en daarmee groeit voorzichtig de acceptatie van gevoelens die daarbij horen. Maar ik denk zomaar dat we daarin nog een weg te gaan hebben.
Tips in deze is lastig. Juist omdat het zo’n individueel gekleurd proces is. Toch wil ik je de volgende handvatten meegeven:
-Daar waar anderen zeggen “de tijd heelt”, geef ik er de voorkeur aan om te zeggen “tijd creëert afstand tot emoties”. Door die afstand gaan de scherpste randjes van de emoties, het verdriet, de pijn af. Dat creëert ruimte voor het herinneren en voelen van de mooie momenten en herinneringen. Herinneringen waarom je kunt lachen, herinneringen om te koesteren. Dus gun jezelf die tijd die jij nodig hebt
– Omring je met mensen die je de ruimte geven om te voelen wat je voelt, zonder te oordelen. Met wie je erover praten kan wanneer je daar behoefte aan hebt
– Veroordeel jezelf niet, durf te voelen wat je voelt. Laat die gevoelens toe, loop er niet voor weg
– Wees niet bang om in herhaling te vallen wanneer je praat over het afscheid en je verdriet. Rauwe, heftige emoties raak je niet in één keer kwijt
– En wanneer je de behoefte hebt op dieper niveau los te laten en toch vast te houden kun je denken aan een mooi ritueel gekoppeld aan een plek of voorwerp waar je naar terug kunt keren of wat je bij je kunt dragen, naar behoefte.
Afscheidsconsult. Dit kan wanneer je dier al is overleden of wanneer je gepland afscheid gaat nemen van je dier (euthanasie). Je kunt hiervoor bij mij terecht maar ook bij velen van mijn collega’s, te vinden via internet.

Nogmaals rouwen is een individueel gekleurd proces veroordeel jezelf niet, en veroordeel een ander die daar doorheen gaat niet. Toon begrip voor jezelf of de ander, geef het tijd en bied daar waar mogelijk en gewenst steun. Koester wat was, omarm wat komt.

2021 Werkwijze: 
– het hoe en waarom –

Intake
De rede van een degelijke intake en daarmee dat kleine beetje extra aandacht voor dier en de mens achter het dier, ligt voor mij in het feit dat niet altijd elke casus/vraag/wens zomaar overal op de juiste plek is. Hierdoor kan een consult of behandeling niet of onnodig minder effectief zijn. Door van te voren dat kleine beetje extra tijd en aandacht te geven is dat meestal goed in te schatten. Wanneer dier en zijn/haar mens met hun vraag dan bij mij niet op hun plek blijken te zijn, verwijs ik door. Op die manier worden het dier en diens eigenaar niet onnodig belast, is er geen valse verwachting en worden er geen onnodige kosten gemaakt. Wel zo eerlijk.
Soms schuren hoop, verwachtingen en realiteit te veel. Dan komt wat een dier nodig heeft om dichter bij zijn potentieel te komen en de situatie waarin het dier leeft/mogelijkheden en verwachtingen vd eigenaar, gewoon niet voldoende samen. Dan kun je als energetisch dierentherapeut e/o dierentolk weinig toevoegen.

Kopiëren werkwijze
Ieder die zich begeeft op het terrein van energiewerk met levenden (e/o overledenen) maakt als het goed is zo “zijn eigen afspraken met de kosmos”. Je leert gaandeweg welke werkwijze bij jou past en door de “afspraken” die je maakt weet je wat in jouw werkwijze welke betekenis heeft.
Dat is dus zeker niet bij iedere tolk, therapeut of behandelaar hetzelfde. Zomaar kopiëren wat je bij een andere hebt gezien kan zelfs potentieel gevaarlijk zijn. Zo kan bijvoorbeeld aanraking een agressieve reactie tot gevolg hebben en in bepaalde gevallen zelfs bijtincidenten veroorzaken. Dus kopieer nooit zomaar van andermans handelswijze. Verdiep je in de materie, volg een vorm van studie en vind een manier die bij jou en het te behandelen dier past. Of laat het over aan iemand die zich al geschoold heeft en de nodige ervaring heeft opgedaan.
In het algemeen zie ik dat het werk als dierentolk, energetisch dierentherapeut, healer, lichtwerker etc. zo z’n eigen vormen en afslagen (aan)neemt in de hedendaagse maatschappij. Ook als het gaat om wie zich zo noemt en op basis waarvan….. Als eigenaar hou je altijd de verantwoording wie je toe laat in het leven van je dier, en de intenties daarachter van alle betrokken partijen. Choose wise, you owe that to your animal! And to yourself. (Kies wijs, dat ben je aan je dier verplicht. En aan jezelf)

2019 Herplaatsers, getraumatiseerde dieren, dieren die sensitief (sps) zijn:
Ieder dier is anders, ieder dier leeft een ander leven en dus heeft een andere geschiedenis.
Er zijn heel veel lieve herplaatste dieren, al dan niet sensitief e/o getraumatiseerd, die heel gelukkig in een “tweedekanshuisje” wonen. Het is echter niet altijd vanzelfsprekend. Er kan sprake zijn van een enorm complex samenspel van factoren, welke hun uiting kunnen vinden in het gedrag en de behoeften van het dier. Daarom zou het wellicht goed kunnen zijn om ook eens stil te staan bij dingen als;
Weet je hoe je intrinsiek verbinding maakt, met een hond die nog niet durft of simpelweg nog niet kan verbinden?
Die nog/niet meer verder kan of durft te kijken dan t puntje van z’n eigen neus?
Weet jij wat je moet bieden?
Bezint eer ge begint, of te wel iets om over na te denken.
Zo’n proces doe je niet “even tussendoor”.
Een dergelijk proces is een serieuze tijd en energie investering.
Een commitment voor de lange termijn.
De herplaatser bepaalt, met zijn/haar behoefte en geschiedenis, het tempo.
Niet altijd komt het tot volledig participeren in het dagelijks leven, een huishouden, een gezin.
Soms zijn er blijvende aanpassingen in je leven/gezinsleven en in je dagelijkse routine nodig.
Soms is een dier fysiek, emotioneel beschadigd.
Soms is er sprake van trauma en trauma maakt gevoelig.
En wat als je dan als dier in basis ook nog hoog sensitief bent? Wat nou als nog niemand dat aan jou als dier heeft durven of kunnen zien, en daardoor de handling die je tot heden gehad hebt op z’n zachtst gezegd precies NIET is wat je nodig hebt?
Het veroorzaakt verharding, verstaring van de problematiek van het dier.
Wat heeft een dier in zo’n situatie nodig?
Durf jij jezelf serieus af te vragen of je te bieden hebt wat deze herplaatser nodig heeft?
Verder te kijken dan intentie?
Wil je redder zijn, held?
Waarom denk je dat je het kan? Waar hangt dat volgens jou vanaf en hoe verhoudt zich dat tot wat het dier nodig heeft?
Durf jij die confronterende kijk in de spiegel te doen?
Durf je je verwachtingen, wensen en eisen aan de kant te zetten, een voor de herplaatser voldoende veilige omgeving te bieden en te zijn met wat is?

Vaak kun je met de juiste professionele ondersteuning, welke vanuit verschillende invalshoeken in onze maatschappij ruimschoots beschikbaar is -again choose wise!-, een hele hoop bereiken richting welzijn, gezondheid en een fijn leven samen voor (het “beschadigde”) dier en mens.
Waarvandaan -regulier e/o alternatief, bij voorkeur een combi zou ik zeggen-  je ook hulp of ondersteuning vraagt, alleen wanneer je eerlijk bent -daar waar je hulp vraagt- over het dier, jezelf en jouw situatie, kan iemand iets voor je betekenen.
Goed om te realiseren dat anders de herplaatser de dupe wordt e/o er potentieel gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.

It could be a bumpy ride, a challenge and a task not easily done!

2018: Vermissing hond. Eind goed, al goed:
Zomaar op een dag ergens in 2018 werd ik om ongeveer tien uur in de avond werd gebeld. Een bekende op vakantie was haar hond kwijt. In de consternatie van het moment was de deur van het vakantiehuisje per ongeluk open blijven staan en hond-lief had zijn kans schoon gezien en was zijn neus achterna gegaan. Sommige rassen/kruisingen voelen die noodzaak nu eenmaal sterker dan anderen. Uiteraard op de meest logische plekken meteen gekeken maar “meneer” was nergens te vinden. Na ongeveer drie kwartier, wetende dat het donker ging worden, waren de eigenaren toch wel flink ongerust geworden. Ik werd gebeld met de vraag of ik contact kon leggen met de hond. Een dilemma. Er ging van alles door mijn hoofd: “Ze staan te dicht bij, ik doe geen vermissingen, krijg ik wel contact, gaat er geen kostbare tijd verloren?” Maar ook: “Ik kan toch niet niks doen, ik zou ook graag hulp en steun hebben als ik in zo’n situatie zou zitten…” Afijn, ik besloot een poging te wagen tot contact leggen. Zo onverwacht en met de eigenaar nog aan de telefoon die zich – terecht – zorgen maakte lukte het in eerste instantie niet goed. Ik kreeg wel beelden door van bepaalde omgevingen die de eigenaar herkende maar ik voelde ook een opkomende paniek. Naar het leek van het dier zelf. De gecommuniceerde beelden werden een grote wirwar welke als te snel vooruit gespoelde film voorbij kwam. Geen touw aan vast te knopen. Ik ving communicatie op die wees op angst om “stout” te zijn geweest, baasjes die wellicht boos zouden zijn, hij was immers “weggelopen”.  Tegelijk voelde ik de ongerustheid van de eigenaar door de telefoon. Op de door mij aangegeven plaatsen n.a.v. de doorgekregen beelden was al gekeken, en zomaar heen en weer blijven lopen (wat de hond naar het leek ook al aan het doen was) leek niet zinvol. Wetende dat eigenaar en hond open staan voor telepathisch communiceren gaf ik een stukje bewustwording aan de eigenaar mee. Toen besloot ik het telefoongesprek te beëindigen en in alle rust zelf ook te proberen contact te zoeken. De hond was vooral bezig met “hoe los ik dit op, hoe kom ik terug bij mijn baasjes”, en daar zo druk mee dat communicatie nauwelijks mogelijk was. Dergelijke verwarring en paniek bij een dier in dergelijke situaties, en het daarmee ontstaan van te onduidelijke communicatie, is één van de redenen waarom ik geen vermissingen doe. Ik besloot het anders aan te pakken. Ik had een aantal herkenningspunten gevraagd aan de eigenaar omtrent het vakantiehuisje waar ze verbleven om zo te proberen de hond via beelden weer terug naar het huisje te laten lopen. Ook dat bleek lastig aangezien ik alleen een omschrijving uit tweede hand had. De eigenaar had bevestigd dat hun auto naast het huisje stond. Een herkenningspunt dat zowel de hond als ik erg goed kennen. Ik besloot me daar op te richten. Duidelijk vroeg ik de hond eens stil te staan, en gaf aan dat ik wilde helpen. De hond voelde voor mij als verbaasd en leek daadwerkelijk stil te gaan staan. Ik hielp de hond aarden omdat dit rust en overzicht terug brengt en het bewust handelen stimuleert. Vervolgens visualiseerde ik hun auto voor hem. Die ken je toch? vroeg ik. ”Ja tuurlijk”. “OK waar staat die auto, waar vandaan ben je aan je alleen – wandeling begonnen?” Het leek of ik wat diepe ademhalingen voelde, en vervolgens weer een versnelling van beelden en gevoelens. Ik was hem weer kwijt. Ik bleef de auto visualiseren met daarnaast een huisje waarin de baasjes op hem wachtte en visualiseerde hem al krabbend aan de deur. In de hoop dat hij nu gericht onderweg was/zou gaan naar dat herkenningspunt. Meer kon ik op dat moment en van die afstand niet doen, helaas.
Bij niet wetenschappelijk ondersteunde technieken zoals communiceren met dieren weet je nooit zeker wat de invloed ervan is op de uitkomst van de situatie. Feit is wel dat ik na ruim een kwartier het heerlijke bericht kreeg dat “Meneer de Avonturier” weer veilig binnen was. Hij had zichzelf zojuist gemeld door aan de deur van het vakantiehuisje te krabben.
Eind goed, al goed. Hopelijk hebben ze met z’n drieën nog een heerlijke vakantie gehad.

2017: De pendel:
Standaard bij tolk of energetisch werk?

Zeker niet. Ik heb het tolken in ’09 zonder pendel en het energetisch werk in ’17/’20 geleerd met en zonder de pendel.
Al in een vroeg stadium sinds ik dit werk doe, ontstond de behoefte aan een extra lijn naar zuivere antwoorden verkrijgen. Bijvoorbeeld als de situatie dreigde te blokkeren, wat het geval kan zijn bij druk, stress, angst bij een dier dus een onduidelijke communicatie welke zich kan vertalen in twijfel over de opgevangen informatie. Wat zegt het dier nu écht, wat probeert het duidelijk te maken?
Bekend met de pendel en het gebruik ervan bleek al snel dat dit een waardevolle aanvulling was in de communicatie en het energetisch werk met dieren. O.a om op zuivere wijze blokkades in het lichaam op te sporen, of richting te ontvangen uit het onderbewuste. Zuiver, helder, uit het hoofd in het gevoel.
Nu ben ik in mijn werk zo’n beetje met m’n pendel/het pendelsysteem vergroeid. Want pendelen kun je ook zonder pendel (dus met iets anders wat je voor handen hebt en in te zetten is), zolang je maar goede “afspraken met de kosmos” maakt en je lijn met “zij die helpen” zuiver houdt.

2016: Boodschappen van dier naar mens, linken en thema’s:
Hoe communicatie die een eigenaar van dieren ontvangt een (thema-) link kan hebben met wat er speelt in het leven van de eigenaar zelf.
Waarom komt juist dát dier op dát moment op jouw levenspad?
Wat heeft het je te vertellen?
Één van mijn katten en één van mijn honden hadden duidelijk zo hun eigen boodschappen voor mij!
Het is mooi om te zien en merken dat dieren zulke echte boodschappers kunnen zijn in het leven van mensen en zelf “kiezen” wanneer, bij wie en hoe ze op het pad komen. Wiens leven ze aanraken en beïnvloeden, met welke boodschap/ rede. Vanaf dat mijn eigen leven en gezondheid weer meer stabiel werd kwamen er dieren met hele andere behoeften op mijn pad om te tolken e/o te behandelen.

Maar wat daar aan vooraf ging…
Na het overlijden van mijn katertje kwam na een tijd mijn eerste hond(je). De naam van mijn overleden kater verbasterd tot iets vrouwelijks en voila, de nieuwe pup had een naam. Of dat slim was heb ik me later vaak afgevraagd, ze bleek net zo eigengereid en zelfstandig als mijn overleden kater. Energetische overdracht?

Bij de keuze van het ras heb ik me laten leiden door wat ik een hond op dat moment bieden kon. Als je een hond biedt wat hij/zij nodig heeft, is hij/zij simpelweg het gelukkigst. Onzeker als ik was liet ik mijn omgeving van toen mede invloed hebben. Er kwam een kleine hond. Beter was geweest als gezondheidsproblemen boven aan mijn lijstje hadden gestaan. (Ben sowieso meer “grote honden mens”). Let wel, ik heb vanaf dag 1 zielsveel van haar gehouden en dat tot haar laatste adem gedaan!
Daar zat ik na een x-aantal jaren met een vreselijk lieve hond, die vreselijk eigenwijs was, en een vreselijk groot medisch dossier had opgebouwd. Wat vooral voor haarzelf het naarste was.
Toch ging het ook nu weer om een boodschap die ik mocht ontvangen. Met haar aan mijn zij werd het me voor het eerst duidelijk dat mijn sensitiviteit naar dieren toe, mijn vermogen om informatie van hun op te vangen vooral medisch gericht was. Elke keer als ik weer met iets vaags in de spreekkamer van de dierenarts eindigde, bleek er na een lange omweg met “nee mevrouw er is niks met uw dier aan de hand” uiteindelijk vaak weldegelijk iets aan de hand te zijn. En dan ook meteen helaas niet de minste kwalen.
Zelf ben ik geboren met een medische aandoening waardoor ik anders kijk naar het waarom/ mogelijke oorzaken, de gevolgen op verschillende vlakken van bestaan en de mogelijkheden/ mogelijke oplossingen van (de gevolgen van) gezondheidsproblemen.
Ook heb ik als volwassene lang geleefd met een auto-immuun probleem wat nog niet bekend was, als mogelijke oorzaak van veel nieuwe klachten. Niet bij mijzelf en niet bij de artsen.
Later zou blijken dat mijn andere hond hierin mijn lijden deels had overgenomen en zo met zijn ziek-zijn een hele belangrijke boodschap voor mij had. Ik was namelijk ziek, en bij het te lang uitblijven van een behandeling zou dit zeer ernstige gevolgen hebben. Onze beider problematiek droeg/draagt zelfs deels dezelfde naam! Hoe bizar.

Uiteindelijk werd mij duidelijk (gemaakt door de dieren op mijn pad) dat mijn eigen medisch dossier heel goed een reden kan zijn, waarom dieren het veilig vinden om specifiek medische informatie met mij te delen. Dat inzicht heeft mij erg geholpen om me niet meer verplicht te voelen om alle ziektes bij dieren op te moeten lossen, lijden te moeten voorkomen of oplossen en om niet meer in termen als “falen” en “fout” te denken en voelen. Ik heb destijds dan ook “nieuwe afspraken met de kosmos” gemaakt. Gelukkig mag ik al heel lang veel meer doen dan alleen maar baasjes vertellen dat hun dier ernstig ziek is. (Tegenwoordig verbergen dieren het soms zelfs in hun communicatie naar mij. Ook weer ingewikkeld en een diepere les).

2003-2: Mijn eerste gekozen contact met een dier:
Het opvangen van informatie is wederkerig, althans dat is de conclusie die ik trek op basis van ervaring. Na mijn wake-up call tijdens de Reiki/ Arisi-ki cursus, voorzichtig de eerste stapjes gemaakt om ook dieren van anderen te tolken. Het eerste dier was een herder-achtige hond die naar mijn persoonlijke inzicht niet moeders mooiste was. Wat uiteraard niks zegt over het karakter, laat dat duidelijk zijn! Dat het opvangen van informatie wederkerig kan zijn werd heel snel duidelijk toen de gedachte over het uiterlijk van betreffend dier door mijn hoofd schoot en ik daar subtiel iets over zei. Een klassieke fout die ik maar 1x heb gemaakt! Het leverde me een grauw en snauw van de hond op als rechtstreekse reactie op wat ik naar haar uitzond. En geef haar eens ongelijk! Mijn persoonlijke voorkeur behoort dan ook van geen enkel belang te zijn in het contact leggen. Ik heb het gelukkig zonder kleerscheuren overleefd. Uiteraard had ik voor dat moment mijn kansen op contact leggen verkeken. Ik heb het echter meteen als een mooie les ter harte genomen; Wat je voelt, denkt en zegt is wat je zendt naar een dier. Hij of zij heeft vervolgens alle recht daarop te reageren, en is dat bevorderlijk voor het contact leggen? Een mooie les in bewustwording welke mij een hoop gebracht heeft.

2003-1: Hoe het communiceren begon:
In 2003 volgde ik een Reiki/Arisi-Ki cursus. Voor mij de eerste grote wake-up call. Het gehele weekend bleef de hond des huizes de hele tijd als m’n schaduw zo dichtbij. Het viel iedereen op. We hadden elkaar echter nooit eerder gezien.
Tijdens het luisteren naar de cursusleider hoorde ik ineens ook een andere stem, ik keek verbaasd om me heen. Ik hoorde;”Joh, duh. Da’s toch allemaal niet zo moeilijk”.
Ik dacht alleen maar;“He? wat niet, wie ben jij”.
En weer die stem;“Nou wat jullie aan het doen zijn. Doe niet zo gewichtig. Alles is energie! Dat hoef je toch niet te leren, dat moet je voelen, dat moet je doen”.
Ik dacht; “Wie zegt dit, wie ben jij en waarom zie ik niemand praten. Ik hoor dit toch echt”
De stem zei; “Tja, wie zou ik zijn, moet ik bij je op schoot kruipen?”
Ik dacht; “De hond?”
Ik zag; zucht, kwispel, kwispel.
Ik hoorde; “He he. Traag hoor”
Ik dacht; “Sta eens op als jij het bent”
De hond stond op.

Mijn besefmomentje dat de kosmos het geen goed idee vond dat ik het ontvangen van boodschappen van dieren steeds maar bleef afschudden. Acceptatie, scholing en NanetN Inspired volgde. Evenals het kanaliseren van energie die maar al te graag wilde stromen. Ook hierin heb ik me laten scholen en inmiddels behandel ik als energetisch dierentherapeute, met specialisatie, al weer heel lang vele lieve en bijzondere dieren. Afhankelijk van dier, eigenaar en vraag soms ondersteund door de heerlijke werking van edelstenen.
Daar waar leven is en ik me bemoei met het ondersteunen van dier en mens in hun leven, is er voor mij automatisch het besef dat elk leven eindig is. De cirkel is voor mij rond met het vormgeven hieraan middels het maken van betonnen gedenkitems voor dier en mens.

©2016-2024